Το δέντρο που φύτρωσε για πρώτη φορά στη θάλασσα
Μια φορά και έναν καιρό, ένα καράβι που ταξίδευε στους ωκεανούς και τα πελάγη αντίκρισε ξαφνικά μπροστά του ένα δέντρο, το οποίο έμοιαζε να έχει φυτρώσει μέσα στο νερό. Εύλογο ήταν, ολόκληρο το πλήρωμα να στέκεται αποσβολωμένο μπροστά στο δέντρο αυτό του νερού, να το κοιτάζει χωρίς να μπορεί να βρει εξήγηση για το πώς γίνεται και μένει έτσι ακούνητο ένα δέντρο με τόσο δυνατό κορμό, μέσα στα κύματα και τις φουσκοθαλασσιές. Το βάθος ήταν τόσο μεγάλο σε εκείνο το σημείο του πελάγους που δύσκολα θα μπορούσε να ανακαλύψει κανείς πόσο μακριά πήγαινε η ρίζα του δέντρου αυτού.
Μέγκαμαν
Μια φορά και έναν καιρό, στις πόλεις της ψηφιακής βροχής ζούσε ο Μέγκαμαν, τον οποίο οι θνητοί και όσοι ζούσαν ζωές με δυσκολία είχαν ονομάσει Άρχοντα του Υλικού και Ρυθμιστή. Δεν είχαν άδικο που του είχαν δώσει τέτοιο όνομα, αφού εκείνος διάλεγε, έπαιρνε, κατακτούσε, όπως ήθελε και ό,τι ήθελε. Ο Μέγκαμαν ήταν παντοδύναμος και πανταχού παρών. Κανείς από τους υπανθρώπους που δεν γνώριζαν το έλεος, δεν είχε δει ποτέ τον Μέγκαμαν. Είχε νιώσει την παρουσία του, είχε εκτελέσει τις εντολές του και τον είχε τροφοδοτήσει με ενέργεια, αλλά δεν είχε τολμήσει ποτέ του προς τη μεριά του να κοιτάξει. Τούτο ήταν ασέβεια, υπέρβαση των ιερών διαχωρισμών μεταξύ Εκείνου και της μάζας, ενός κοινού που θεωρούνταν ό,τι ακριβώς έλεγε και η λέξη που το συνόδευε: Ίδιο, με έναν όμοιο τύπο, μια μορφή και ας ήταν το κάθε μέλος του μονάδα και ως τέτοια, τι άλλο; Μοναδική!
Η Ελ και οι 300 Φαύλοι
Μια φορά και έναν καιρό, ένα μικρό κορίτσι ζούσε σε έναν όμορφο τόπο δίπλα στη θάλασσα. Της άρεσε να ζει κοντά στο νερό, να πηγαίνει για παιχνίδι στο Βουνό και να κολυμπά τα καλοκαίρια. Δεν είχε γονείς μα ζούσε μια χαρά μονάχη, χωρίς να αποζητά την προστασία και την ασφάλεια. Έβρισκε όλα όσα ήθελε και είχε ανάγκη, μόνη της, με μόχθο, σεβασμό στη Φύση γύρω της, χωρίς ποτέ της να φοβάται να προσπαθήσει και να καταφέρει ακόμα και τα πιο δύσκολα έργα.