Μια φορά και έναν καιρό, ένα καράβι που ταξίδευε στους ωκεανούς και τα πελάγη αντίκρισε ξαφνικά μπροστά του ένα δέντρο, το οποίο έμοιαζε να έχει φυτρώσει μέσα στο νερό. Εύλογο ήταν, ολόκληρο το πλήρωμα να στέκεται αποσβολωμένο μπροστά στο δέντρο αυτό του νερού, να το κοιτάζει χωρίς να μπορεί να βρει εξήγηση για το πώς γίνεται και μένει έτσι ακούνητο ένα δέντρο με τόσο δυνατό κορμό, μέσα στα κύματα και τις φουσκοθαλασσιές. Το βάθος ήταν τόσο μεγάλο σε εκείνο το σημείο του πελάγους που δύσκολα θα μπορούσε να ανακαλύψει κανείς πόσο μακριά πήγαινε η ρίζα του δέντρου αυτού.
Πάνω από το νερό, ο κορμός του δέντρου έφτανε πολύ ψηλά, έμοιαζε με ένα μεγάλο αγέρωχο κτίριο, όπως αυτά που έχτιζαν οι άνθρωποι στις πόλεις, για να δείξουν πόσο ανώτεροι είναι από τα στοιχεία της φύσης και του καιρού. Μόνο που εδώ το θαύμα το είχε κάνει για ακόμα μία φορά η Φύση και όχι ο άνθρωπος. Τα κλαδιά του δέντρου αυτού ήταν μεγάλα και χοντρά, είχαν πάνω τους τη δύναμη να συγκρατούν την πυκνή φυλλωσιά που προσέφερε σκιά μεσοπέλαγα, λες και έψαχνε κανείς να βρει μία όαση εδάφους μέσα στο ατελείωτο νερό.
Το καράβι με το ενθουσιασμένο πλήρωμα δεν είχε άλλη επιλογή από το να σταματήσει μπροστά στο φαινόμενο αυτό. Στην αρχή το πλήρωμα πίστεψε ότι το μυαλό τους παίζει παιχνίδια, από την μεγάλη έκθεση στην αρμύρα και το χρόνο που είχανε ξοδέψει εν πλω -δεν είναι δα και εύκολο να περνάς στη θάλασσα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου.
Η αρμύρα και το νερό λες και κολλούν πάνω στα εγκεφαλικά σου κύτταρα και σε κάνουν ένα πλάσμα διττό, αμφίβιο και στο αμφίβιο υπάρχει πάντοτε μαζί και η αμφιβολία.
Παρόλα αυτά, το δέντρο ήταν εκεί και ήταν ολότελα αληθινό, κανένα περιθώριο δεν άφηνε η σκιά του πάνω στο νερό για αμφισβητήσεις. Μετά το αρχικό σοκ της συνάντησης καταμεσής του πελάγους ενός καραβιού με ένα δέντρο, το πλήρωμα αποφάσισε να απαθανατίσει τη στιγμή. Έτσι, ξεκίνησε να τραβά με όποια συσκευή μπορούσε φωτογραφίες από το δέντρο του νερού. Οι πιο επίμονοι έσπευσαν να ψάξουν σε βάσεις δεδομένων και άλλες άυλες αναφορές των κόσμων των ψηφιακών τι είδους δέντρο είναι αυτό που είχαν εδώ μπροστά τους.
Η αναζήτηση ήταν μάταιη, βεβαίως, αφού ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχε συναντήσει κανείς σε ετούτο τον πλανήτη ένα δέντρο που να μπορεί να φυτρώνει μέσα στο πέλαγος. Κανένα είδος δέντρου της Γης δεν ταίριαζε με αυτό το δυνατό δεντροσκαρί στο κέντρο της θάλασσας. Όσο περνούσε η ώρα, το πλήρωμα ξεκίνησε να αναρωτιέται πολύ έντονα και σιγά σιγά στις καρδιές τους άρχισε να φωλιάζει η αβεβαιότητα.
Αυτή η αβεβαιότητα, περνώντας μία βόλτα από τα μονοπάτια του δέους, ξεκίνησε να μετατρέπεται σε φόβο.
Το πλήρωμα άρχισε να αναρωτιέται εάν κινδυνεύει από αυτό το ακατανόητο δημιούργημα της Φύσης – οι πιο μορφωμένοι του πληρώματος άρχισαν να χρησιμοποιούν τη λέξη «ανοσιούργημα». Οι πιο αμόρφωτοι επικαλέστηκαν αμέσως τους θεούς τους, επέλεξαν να μιλήσουν για ύπουλες προκλήσεις που δεν θα επέτρεπε ο κάθε σωστός και φιλικός προς τον άνθρωπο του κάθε επιμέρους δόγματος θεός. Είχε φτάσει πλέον η ώρα της οργής, του μίσους, που φωλιάζει σταθερά δίπλα στην αδυναμία κατανόησης του διαφορετικού στον ανθρώπινο νου.
Οι πιο τολμηροί άρχισαν να φωνάζουν ότι το δέντρο αυτό πρέπει να καταστραφεί, προτού το ανακαλύψουν οι επιστήμονες, εκείνοι δηλαδή που θα προσπαθήσουν να το κατανοήσουν χωρίς προκαταλήψεις και ίσως να ήταν και οι μόνοι που θα μπορούσαν να το αποδεχτούν για αυτό που πραγματικά είναι. Οι λιγότερο τολμηροί του πληρώματος φώναζαν ότι θα πρέπει το καράβι να απομακρυνθεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από το σημείο εκείνο και να μην επιστρέψει ποτέ ξανά εκεί. Οι τολμηροί ήταν περισσότεροι και έτσι δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους τα όπλα.
Σε μια παραζάλη στήθηκαν οι φονικοί μηχανισμοί και άνοιξαν πυρ με ομοβροντία. Το δέντρο χτυπήθηκε αλύπητα. Μόλις τελείωσε το καταστροφικό έργο των όπλων, έπιασαν δουλειά τα εργαλεία που προσπάθησαν να κόψουν ό,τι είχε απομείνει από την περασμένη μεγαλοπρέπεια του δέντρου που είχε φυτρώσει στο νερό. Όταν τελείωσε το θαλάσσιο μακελειό, χαμόγελα και ευχαρίστηση μπορούσε να παρατηρήσει κανείς στα πρόσωπα των ανθρώπων του πληρώματος που επιτέλους έβλεπε τη θάλασσα όπως ακριβώς την είχε συνηθίσει μέχρι σήμερα, χωρίς δηλαδή, εκπλήξεις του νερού στους ναυτικούς.
Αυτό που δεν είχε καταλάβει κανείς από τους δολοφόνους του δέντρου που φύτρωσε για πρώτη φορά στη θάλασσα ήταν ότι τα κλαδιά του, τα φύλλα και τα υπολείμματα του κορμού του, όλα τους ήταν οι σπόροι που θα έκαναν να φυτρώσει στο σημείο εκείνο ένα ολόκληρο νέο δάσος δέντρων μέσα στη θάλασσα. Μόνο που όλοι τους θα είχαν γίνει πια χώμα μέσα στη γη μέχρι να συναντήσει κάποιος άλλος άνθρωπος αυτό το θαλάσσιο θαύμα του πλανήτη.
Και έτσι τελειώνει εδώ μία ακόμα ιστορία που είναι παραμύθι και αλήθεια μαζί…